Waarom?

Heel kort door de bocht is dit initiatief ontstaan door het samenvloeien van mijn plezier in wildkamperen (bushcraft) en mijn ervaringen met mijn zoon met ASS. Wildkamperen is weliswaar primitief, maar het is daardoor ook heel overzichtelijk. En erg praktisch. Het sluit naar mijn idee (en ervaring) heel goed aan bij de behoefte van mensen met ASS. En omdat kinderen/jongeren met een extra ondersteuningsbehoefte lang niet altijd mee kunnen doen met reguliere activiteiten wilde ik graag een aanvulling doen op het activiteitenaanbod voor deze doelgroep.

Dit was de ‘kort door de bocht’ versie. In iets meer woorden staat onder de foto een uitgebreidere toelichting…

BACK TO BASIC…

Overleven in onze westerse wereld is niet voor iedereen even vanzelfsprekend. Het wemelt van de afspraken, verantwoordelijkheden, prikkels en verwachtingen. En ze volgen elkaar in rap tempo op. Dag na dag. Ook ik kreeg met deze ingewikkelde kant van het leven te maken. Een goede vriend nam mij mee op een ‘back to basic kampeer-tripje’ het bos in. Het bos in met praktisch niks. Verrassend leuk vond ik het. Maar pas weken erna, toen ik het ging missen, realiseerde ik me pas echt hoe tof ik dat vond. Ik gaf het een vervolg. En nog een, en nog een. Meestal alleen. Soms in gezelschap. Pas vele tochtjes later ging ik ook ervaren waarom ik het zo tof vond…

“Overleven in onze westerse wereld is niet voor iedereen even vanzelfsprekend…”

SPANNEND EN LEUK…

In het bos heb je geen fluit aan geld, sierraden of dure auto’s. Er zijn geen vaatwassers, tv’s en (vaak genoeg) ook geen internet. Aan 500 Facebook vrienden heb je ook geen mallemoer. Waar heb je dan wel wat aan in het bos? Kennis en skills die je nodig hebt om “in leven te blijven”. Natuurlijk heb je die ook nodig buiten het bos, maar dit zijn andere. Eten, drinken, een warme douche, een zacht bed, slot op je deur, etc. zijn zo vanzelfsprekend geworden dat je bij de zin of onzin daarvan zelden nog stilstaat. Totdat je voor elk van die dingen zelf aan het werk moet. Op zoek moet. Kennis nodig hebt.
Nu wil ik hier niet gaan vertellen dat ik al die kennis en skills in pacht heb. ABSOLUUT niet. Gelukkig niet. Ik ben slechts een enthousiasteling. Geen expert. Geen Ray Mears of zo iemand. Nee ook voor mij valt er gelukkig nog onnoemelijk veel te leren. En ik vind het vaak genoeg nog heel spannend. Maar dat vind ik geen probleem meer. Die spanning ga ik graag aan, want het gevoel van voldoening als ‘het’ lukt (“YES ik leef nog”) is voor mij ongeëvenaard. Het geeft een groot gevoel van zelfredzaamheid en zelfstandigheid. Daarom vind ik het zo tof. Er gaat voor mij weinig boven een heerlijke nacht in mijn hangmat na een lange dag buiten!

“Eten, drinken, een warme douche, een zacht bed, slot op je deur, etc. zijn zo vanzelfsprekend geworden dat je bij de zin of onzin daarvan zelden nog stilstaat…”

NEE, KAN NIET, LUKT NIET…

Die ‘overzichtelijkheid’ is iets wat ik onze zoon (maar eigenlijk ieder mens) vaak gun. Hij heeft als gevolg van ASS in combinatie met zijn slimheid zijn hele basisschool tijd geworsteld. En wij met hem. Het was een periode waarin hij vaker dan hem (en ons) lief was “nee”, “kan niet”, “lukt niet”, moest verteren. Niet bepaald bevordelijk voor zelfbeeld en zelfvertrouwen. We hebben menig moment van frustratie moeten verteren. Hoe vaak staan niet mogelijkheden, maar onmogelijkheden centraal? Of (nog erger!) organisaties&regels in plaats van de mens…GRRR…

FONKELENDE OGEN…

Op die momenten van frustratie mag ik graag fikkie stoken. En als ik dat doe oefen ik graag hoe ik dat in het bos doe. Dus (vaak) met berkenbast en een firesteel. Ik liet m’n zoon ’t ook eens proberen. Het ging zeker niet vanzelf (andere vorm van frustratie), maar de vreugdekreet en fonkeling in zijn ogen bij het verschijnen van het 1e kleine vlammetje overtroffen de pracht en warmte van het vuur dat het veroorzaakte. Die vergeet ik nooit meer! Daarna is langzaam het idee voor dit initiatief gaan leven. Hoe mooi zou ’t zijn om het gevoel van zelfredzaamheid en zelfstandigheid (in de natuur) over te brengen op jongeren die minder bekend zijn met dat gevoel? Hoe mooi zou ’t zijn om veel meer ogen te laten fonkelen en kreten van vreugde te horen? En wat is er dan fijner om samen te doen dan iets waar je zelf al enthousiast over bent? In een omgeving waar je zelf zo gelukkig van wordt? Ik zou ’t niet weten. Daarom ben ik ’t gewoon maar gaan doen…